SESION DEL 2/12/2017

Una nueva temporada de trabajo. Nuevas ideas y nuevos materiales.

Esta es el power que se ha empleado en la sesión del pasado día 2 de diciembre.

Esta en formato PDF, para que pese menos.

Nos vemos….

para descargar el archivo

VER POWER

FRATO EN PONTEVEDRA

UN POCO DE FRATO EN PONTEVEDRA.

El pedagogo Francesco Tonucci presenta su exposición 'Imaxinar a Educación. 50 anos con Frato'. Una propuesta que se puede visitar desde este viernes hasta el 11 de junio. 

El pedagogo destacaba la meta lograda con esos dibujos defendiendo a los menores, sus derechos y su proceso de crecimiento o formación, utilizando la sátira en un espacio como el de la Educación y poniendo el dedo sobre el papel de los adultos en ese proceso.

POWER DE LA SESIÓN DEL 8 DE ABRIL

En la página de la escuela se puede ver en formato PDF el power de la sesión.
Seguiremos trabajando sobre el mismo.

POWER DE LA SESIÓN DEL 22 DE ENERO.

Se ha incluido el power de la última sesión de la escuela.

Se puede ver en la página de la escuela.

DECÁLOGO DE BUEN TRATO

En esta publicación se explican de forma sencilla y clara una serie de principios que los padres, madres y educadores deben tener en cuenta para el bienestar, educación y protección de sus hijos e hijas:

1. Aceptar incondicionalmente a nuestros hijos e hijas
2. Proporcionándoles amor y afecto.
3. Establecer límites razonables.
4. Respetar su derecho al juego y a tener relaciones de amistad con sus compañeros.
5. Respetar y fomentar su autonomía.
6. Protegerles de los riesgos reales o imaginarios.
7. Aceptar su sexualidad y ofrecer una imagen positiva de la misma.
8. Comunicación y empatía.
9. Participación.
10. Dedicarles tiempo y atención.

Una lectura pausada os puede proporcionar ideas…

NUEVAS COSAS.   

Estamos subiendo cosas nuevas para le escuela.

Ya se pueden ver.

Para empezar el POWER de la última sesión.

Esta en formato PDF, para  que pese menos y se pueda mover con facilidad.

Se ha añadido una página para las cosas curiosas...

EMPEZAMOS A INCLUIR MATERIALES.

Ya se pueden ver varias guías y materiales educativos en nuestra página de la escuela de padres y madres.

Cuidado, su uso puede ser peligroso. A lo mejor, algo cambia...

NUEVOS CONTENIDOS...

Hola, se cambia nuestro diseño y nuestro contenido. A partir de hoy incluimos una nueva página, dedicada a mostrar unos materiales de interés para esos grandes preocupados, los padres y las madres.

UN CASO CLARO DE CEGUERA AO SON.

Un home sentouse nunha estación de metro en Washington DC e comezou a tocar o violín, era unha fría mañá de xaneiro. Interpretou seis pezas de Bach durante uns 45 minutos. Durante ese tempo, xa que era hora pico, calcúlase que 1.100 persoas pasaron pola estación, a maioría deles no seu camiño ao traballo.

Despois de tres minutos, un home de mediana idade se deu conta de que había un músico tocando. Diminuíu o paso e detívose uns segundos, e logo apresurouse a cumprir co seu horario.

Un minuto máis tarde, o violinista recibiu o seu primeiro dólar de propina: unha muller arroxou o diñeiro na caixa e sen parar, seguiu camiñando.

Uns minutos máis tarde, alguén se apoiou contra a parede a escoitalo, pero o home mirou o seu reloxo e comezou a camiñar de novo. É evidente que se lle fixo tarde para o traballo.

Que puxo maior atención foi un neno de 3 anos. A súa nai apurouno, pero o cativo detívose a mirar ao violinista. A nai empúrrao, e o neno seguiu camiñando, volvendo a cabeza todo o tempo. Esta acción foi repetida por varios nenos. Todos os seus pais, sen excepción, forzáronos a seguir adiante.

Nos 45 minutos que o músico tocou, só 6 persoas detivéronse e permaneceron un certo tempo. Ao redor de 20 déronlle diñeiro, pero seguiron camiñando ao seu ritmo normal. Recadáronse 32$. Cando terminou de tocar e o silencio tornou, ninguén se deu conta. Ninguén aplaudiu, nin houbo ningún recoñecemento.

Ninguén o sabía, pero o violinista era Joshua Bell, un dos músicos máis talentosos do mundo. El interpretara unha das pezas máis complexas xamais escritas, nun violín por valor de 3,5 millóns de dólares.

Dous días antes da súa presenciar no metro, Joshua Bell esgotou as entradas nun teatro en Boston, onde os asentos custaban un promedio de 100$ .

Esta é unha historia real. Joshua Bell tocando de incógnito na estación de metro foi organizada polo diario The Washington Post como parte dun experimento social sobre a percepción, o gusto e as prioridades da xente.

As liñas xerais foron os seguintes: nunha contorna común a unha hora inapropiada: Percibimos a beleza? Detémonos a apreciala? Recoñecemos o talento nun contexto inesperado?

Unha das posibles conclusións desta experiencia poderían ser:

Si non temos un momento para deterse e escoitar a un dos mellores músicos do mundo tocando a mellor música xamais escrita, cantas outras cousas estámonos perdendo?

Ou somos cegos o son?.

PODES ESCOITAR 

Diario dunha boa veciña. LESSING, D.

Lessing, D. (1983). Diario de una buena veciña. Punto de lectura: Madrid.

Nos modelos de terapia sistémica, especialmente os de orientación construccionista, resáltase a importancia das persoas coas que nos relacionamos ao longo da nosa vida. A partir de todas estas relacións imos construíndo a nosa forma de ver a vida, a nosa forma de pensar, de comportarnos e de sentir. Son estas mesmas relacións as que nos poden levar a vivir de xeito positivo ou negativa certa parte da nosa vida.

Na novela Diario dunha boa veciña, Doris Lessing (premio nobel de Literatura 2007) cóntanos unha fermosa historia que nos permite apreciar a importancia das persoas para ver a vida dun xeito diferente. A soidade, o orgullo, o racismo, os bos costumes, as relacións entre veciñas, a amizade entre mulleres, unha novela chea de relacións persoais e sobre todo cotiás.

Janna unha muller viúva, de mediana idade, unha boa profesional que vive dun bo traballo e cunha boa vida, para ela os problemas cotiáns doutras persoas non lle tocan nin de cerca. Un día atópase cunha anciá; Maudie, e unha persoa cheirenta, desastrada e sucia que vive nunha casiña no seu barrio.

Do encontro casual, nace unha amizade ou unha necesidade de Janna cara a esta anciá, vea tan soa e descoidada que inicia unhas visitas case diarias á casa de Maudie. Un día lévalle leite, outro día lévalle un electricista para que lle faga uns arranxos e así se vai tramando unha amizade entre as dúas mulleres.

Axustei o meu paso ao dela e saímos da tenda. Na beirarrúa non me mirou, pero había unha súplica niso. Andei ao seu lado. Resultaba difícil andar tan amodo. Por regra xeral vou voando, pero non o souben ata aquel momento. Ela avanzaba un paso, facía unha pausa, examinaba a beirarrúa, outro paso. Pensei como eu ía a fume de carozo pola beirarrúa a diario e nunca vira á señora Fowler aínda que vivía cerca, e, de súpeto mirei arriba e abaixo da rúa e vin anciás...

As dúas mulleres teñen algo en común, son orgullosas e case nunca expresan o amor ou a tenrura, pero ao longo do libro, a autora vai espindo a alma das dúas, e os problemas da soidade na vellez, e a soidade de Janna a pesar da súa boa vida económica. Ao longo desas visitas a casa de Maudie, elas vanse contando as súas vidas, van recordando aos seus seres queridos.

Fálame das épocas da súa vida en que foi feliz. Di que agora é feliz debido a min (e é duro aceptalo, enfuréceme, que tan pouca cousa cambie a súa vida) e por iso gústalle pensar en tempos felices.

Un libro cheo de pensamentos, de vida e de reflexións sobre culpabilidade e crenzas. Do que facemos ou debemos facer de comprometernos e actuar. Lessing achéganos á vellez, ábrenos os ollos para velos, fainos sentir as necesidades que teñen de agarimo, atención e mimos. Todo isto que é tan importante e que non queremos ver, ela pónnolo diante dos nosos narices.