Un home sentouse nunha
estación de metro en Washington DC e comezou a tocar o violín, era unha fría
mañá de xaneiro. Interpretou seis pezas de Bach durante uns 45 minutos. Durante
ese tempo, xa que era hora pico, calcúlase que 1.100 persoas pasaron pola
estación, a maioría deles no seu camiño ao traballo.
Despois de tres minutos, un home de mediana idade se deu conta de que había un músico tocando. Diminuíu o paso e detívose uns segundos, e logo apresurouse a cumprir co seu horario.
Un minuto máis tarde, o violinista recibiu o seu primeiro dólar de propina: unha muller arroxou o diñeiro na caixa e sen parar, seguiu camiñando.
Uns minutos máis tarde, alguén se apoiou contra a parede a escoitalo, pero o home mirou o seu reloxo e comezou a camiñar de novo. É evidente que se lle fixo tarde para o traballo.
Que puxo maior atención foi un neno de 3 anos. A súa nai apurouno, pero o cativo detívose a mirar ao violinista. A nai empúrrao, e o neno seguiu camiñando, volvendo a cabeza todo o tempo. Esta acción foi repetida por varios nenos. Todos os seus pais, sen excepción, forzáronos a seguir adiante.
Nos 45 minutos que o músico tocou, só 6 persoas detivéronse e permaneceron un certo tempo. Ao redor de 20 déronlle diñeiro, pero seguiron camiñando ao seu ritmo normal. Recadáronse 32$. Cando terminou de tocar e o silencio tornou, ninguén se deu conta. Ninguén aplaudiu, nin houbo ningún recoñecemento.
Ninguén o sabía, pero o violinista era Joshua Bell, un dos músicos máis talentosos do mundo. El interpretara unha das pezas máis complexas xamais escritas, nun violín por valor de 3,5 millóns de dólares.
Dous días antes da súa presenciar no metro, Joshua Bell esgotou as entradas nun teatro en Boston, onde os asentos custaban un promedio de 100$ .
Esta é unha historia real. Joshua Bell tocando de incógnito na estación de metro foi organizada polo diario The Washington Post como parte dun experimento social sobre a percepción, o gusto e as prioridades da xente.
As liñas xerais foron os
seguintes: nunha contorna común a unha hora inapropiada: Percibimos a beleza? Detémonos
a apreciala? Recoñecemos o talento nun contexto inesperado?
Unha das posibles conclusións desta experiencia poderían ser:
Si non temos un momento para deterse e escoitar a un dos mellores músicos do mundo tocando a mellor música xamais escrita, cantas outras cousas estámonos perdendo?
Ou somos cegos o son?.
PODES ESCOITAR
